არტ-გენი

არასოდეს არ მომსვლია აზრად არტ-გენზე თბილისის გარდა სადმე წავსულიყავი.

წელს წავედი მირზაანში და გადასარევადაც მოვიქეცი. 

მანქანიდან გადმოსვლისთანავე სუფთა ჰაერმა,სოფლის არომატებმა, მწვანე ბალახმა, ფუტკრების ყოვლად საშიშმა ბუდეებმა, ჭრიჭინების  და ჩიტების ხმაურმა და ა.შ. "პრელესწებმა" სრულად ბედნიერ ადამიანად მაქცია. 

და საერთოდ, მე ვფიქრობ, რომ არტ-გენი, რომელიც აგერ უკვე რამდენი წელია შესაშური დაჟინებით ტარდება და აგერ უკვე რამდენი წელია თითქმის ერთსა და იმავე კოლექტივებს და ადამიანებს აერთიანებს, ამდენი ხნის განმავლობაში მუსიკალური ფესტივალიდან, რომელსაც ფოლკლორის აღორძინებისთვის უნდა შეეწყო ხელი და ჩვენი არტი და გენი გაეერთიანებინა,  ერთმანეთთან შეხვედრის, კომუნიკაციის, სიარულის, სხვა ადგილების გაცნობის მიზეზად უფრო გადაიქცა. შეიძლება ეგ არტ-გენის არა და ჩვენი საკუთარი  გენების და არტების ამბავია და მეტი აღარც გვინდა აღარაფერი, ან მეტის რესურსი აღარ გვაქვს და უბრალოდ, კომუნიკაციაც მნიშვნელოვანია.

ხოოდა, როცა ეგრე ხდება, მერე დიდად აღარ ფიქრობ იმაზე, ისევ თვითმყოფადია თუ არა ქართული ფოლკლორი, ვითარდება თუ არა და კარგია თუ არა, რომ ერთსა და იმავე სიმღერას ათი სხვადასხვა შემსრულებელი ასრულებს ერთი დღის განმავლობაში. 

იმიტომ კი არა, რომ მწვანე ბალახმა და სუფთა ჰაერმა გაგაბედნიერა და სხვა ყველაფერი მეორეხარისხოვანი გახდა, იმიტომ რომ სხვა შენც არაფერი შეგიძლია.

 ვერავის ეტყვი, წადი ახალი ჩაკრულო შექმენი და მომავალ არტ-გენზე  ისე მოდიო. 

მოკლედ, არტ-გენი გუშინ მირზაანიდან  დაიწყო, 23-ში რუსთავში იქნება, 25-26-ში მალთაყვას ტბის პირას და მერე უკვე ივლისის ბოლოს თბილისში. 

მე განსაკუთრებით მალთაყვას ტბას ველოდები. მგონია რომ ძალიან ლამაზი იქნება და წინასწარ მიხარია. 

ხრიდოლი / ქართული საბრძოლო ხელოვნება

ეს ყოვლად საყვარელი არსება ფოროსმანის ნახატი ყოფილა. რომლის ორიგინალიც კაცს არ აქვს
ნანახი, ნეგატივიდანაა აღდგენილი.
მე სულ მეგონა, რომ ფოროსმანის ნახატები მაინც ვიცოდი, მაგრამ მუზეუმში
შებორიალება-გამობორიალების შედეგად დავადგინე, რომ რაღაცეები სულაც არ ვიცოდი და
ვერც წარმოვიდგენდი, თუ ნიკალას ფუნჯის შედეგი იყო ( მაგ. თამარ მეფე ეტრატით და
ეტრატის გარეშე და სხვ. )
და ნიკალას ტიპებს უფრო კეთილი თვალები ქონიათ, ვიდრე მე ბავშვობაში მეგონა.
აქედან დასკვნა, რაღაცეები კია სიეთი, ბავშვობაში რო გაიგებ და მერე აღარასოდეს აღარ
უბრუნდები( მაგალითად,ლადო ასათიანი, დიდგორის ბრძოლა, ფოროსმანი, ამდერსენი და ა.შ) ,
მაგრამ ზოგჯერ მიბრუნებები კარგი რამეა. 

პოსტი ამავე თემაზე, შეგიძლიათ იხილოთ ჩორვენთანაც , თუ ჯერ კიდევ არ ცაგილაგებიათ ჩანთა და დამგზავრებიხართ არტ-გენს.