Un heureux événement

უცნაურად დაემთხვა რომ თითქმის ყველა ამოჩემებული ბლოგერი, რომელთა პოსტებსაც ერთგულად ველოდები ხოლმე და ყურადღებით ვკითხულობ, ერთ პერიოდში დადგა ბავშვის გაჩენა/გაზრდის ხასიათზე. უცნაურად მოხდა ისიც, რომ მე თითქმის სულ ავიღე ხელი წერაზე, რის გამოც სულაც არ ვარ კმაყოფილი. პირიქით, ახლა, როგორც არასდროს მინდა ბევრს ვწერდე, ყველა წვრილმანს ვიმახსოვრებდე, შეგრძნებებს ვაკონსერვებდე და ამ ყველაფერს რაც შეიძლება მეტი ადამიანი კითხულობდეს.

საბედნიეროდ  ჩემ თანამცხოვრებთან იმდენად მშვენიერია ნებისმიერ თემაზე ლაპარაკი, ეს საწყალი ბლოგი, სადაც ჩემთვის მნიშვნელოვან, პრობლემურ, სასიამოვნო და არასასიამოვნო ამბებს შესანახად ვაწყობდი ხოლმე, თითქოს უფუნქციოდ დამრჩა.
ახლა საღამოებს და ძილის წინა ჩაის სმებს ველოდები ხოლმე დიალოგებისა და დღის განმავლობაში დაგროვილი ემოციების თავმოსაყრელად (ჩვენი შვილი კარგი ბავშვი აღმოჩნდა და მიუხედავად ცხოვრების აბსოლუტურად შეცვლილი რიტმისა, ზოგიერთი რიტუალის შენარჩუნება შევძელით). 
ეგეც რომ არ იყოს, რაღაცნაირად მეხამუშება იქ, სადაც წლების განმავლობაში ჩემი აქეთ-იქით წანწალის, შემთხვევითი გამვლელების, ცუდი სამსახურების და მოდეპრესიულო-მოთინეიჯერო-მოგარდატეხისასაკისთვისდამახასიათებელ ამბებს ვწერდი, ახლა ის ვწერო, როგორია მშობიარობის შემდეგი პერიოდის ვნებათაღელვები,როგორ გავს სამშობიარო საგიჟეთს და რა საშინლად სევდიანი ამბების მოსმენა შეიძლება საშუალო სტატისტიკური ქართველი ქალის პირიდან, თუკი ის გულახდილობის ხასიათზე დგება, რა სიხარულია სამშობიაროდან სახლში დაბრუნება და როგორ ორმაგდება სიხარული, თუკი ის შორტი, რომელიც წინა წლებში გეცვა, ისევ გეტევა, როგორია დილას ნახევრადმძინარეს  საწოლიდან პაწაწუნა არსება რომ გიცინის, როგორ ხვდები ქვეყნისთვის მნიშვნელოვან პერიოდებში რომ ახლა იმაზე მეტად ღელავ, ვიდრე როდესმე,  როგორი მრავალშრიანი გახდა ერთფეროვანი დღეები და როგორ ხვდები, რა სხვა განზომილება იყო შუადღემდე გაწელილი დილის ძილები და საღამომდე გაწელილი საუზმეები დასვენების დღეებში, როგორ მოქმედებენ გარშემომყოფები მაშინ, როცა შენ თვითონაც გიჭირს საკუთარ თავში გარკვევა.

მიჭირს ჯერ ერთი იმის გამო, რომ მგონია ეს ყველაფერი ძალიან ინტიმურია, მხოლოდ მე მეხება და მათი გამოფენა რამდენად საჭიროა, არ ვიცი, მეორეც იმის გამო, რომ მგონია ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი საფიქრალები წლების მერე ისევე სასაცილოდ არ მომეჩვენოს, როგორც ახლა წლების წინ დაწერილ პოსტებს ვუყურებ. თან იმასაც ვფიქრობ, რომ ჩემი ვნებათაღელვები ჩემთვის არის საინტერესო, თორემ სამყაროსთვის სრულიად ბანალურია ახლადგამოჩეკილი დედების ბანალური პრობლემატიკა.
არადა, ძალიან მომწონს, როცა ადამიანები ლაღად და თავისუფლად, ამდენი ფიქრის გარეშე დგანან და თავიანთ დღეებს ყვებიან. აი, როგორც სოფი აკეთებს ამას. თან სხვა თუ არაფერი, გადასარევი რამეა, რაც შეიძლება შენ შვილს დაუტოვო. რა ჯობია, წლების მერე რომ წაიკითხავს, როგორ ცხოვრობდა დედა მაშინ, როცა ის პირდაფჩენილი შოშია იყო.

მოკლედ, იმედია შევაფურთხებ ეშმაკებს და მოვაბამ თავს წერას.

მანამდე კი რომ არ დამავიწყდეს, აუცილებლად უნდა ნახოთ ეს ფილმი ყველამ, ვისაც ბავშვის გაჩენა ჯერ კიდევ წინ აქვს ან უკვე გააჩინა, სახალისოა მსგავსება-განსხვავებების პოვნა. იმ იავნანებში კი, რასაც მე და მარიამი ერთად ვუსმენთ ხოლმე, ყველაზე მეტად აი ეს მომწონს.




რაც შეეხება შეცვლილ ცხოვრების წესს, უსაშველოდ ფრთხილი ძილი გამიხდა, ძალიან გამიჭირდა ლაქტაციის დადებითი მხარეების შეგნება (როგორც ამბობენ სტატისტიკის მოყვარულები, მშობიარობის შემდეგი ბეიბი ბლუზის მიზეზი ძირითადად ზუსტად ძუძუთი კვება ხდება ), ბოლო თვეების განმავლობაში ისეთ პროექტებზე მუშაობა, რომელსაც დიდად არ ჭირდება სახლიდან გასვლა უკვე ჩვეულებად მექცა და დიდადაც მომწონს, თუმცა შიგადაშიგ მინდა ხოლმე დილას ავდგე, სწრაფად დავლიო ყავა ნახევრამდე, ჩქარა ჩავირბინო კიბეები და შევისწავლო თანამშრომლები, რომლებსაც შესვენებებზე შეიძლება რაიმე ამბები მოვუყვე კიდეც და დღის ბოლოს მიხაროდეს სახლში მოსვლა, მაგრამ ჯერჯერობით მსგავსი სამსახურის ნასახიც კი არ ჩანს და ჩემი ლამაზი და მშვენიერი კაბებიც მშვიდად განისვენებენ კარადაში, მთელ ჩემ დროს კი გადასარევად ითვისებს მარიამი.

ბედნიერ შემოდგომას გისურვებთ.