რანია ალ-ბაზი და აზრიანი ბრძოლის მაგალითები

რანია ალ-ბაზი საუდის არაბეთის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი სატელევიზიო სახე იყო.ქმრის ავადმყოფური ეჭვიანობის შედეგად ტელეცამყვანის ცხოვრება ოჯახის მომვლელის ცხოვრებამ ჩაანაცვლა,მერე ტელეფონზე ლაპარაკი აეკრძალა,მერე ქმრის პირველი ცოლისგან მოყოლილი ბავშვების მოვლა დაეკისრა და 2004 წლის 14 აპრილს სიცოცხლისთვის საშიში დაზიანებებით საავადმყოფოს კარებთან იპოვეს...

დაზიანებები ისევ ქმრის ეჭვიანობის შედეგი იყო და საავადმყოფომდეც იმან მიიყვანა...მას შემდეგ ქმარი არ უნახავს,თუმცა,როცა თვეების მერე პოლიციამ იპოვა,ერთადერთი იყო,რომელსaც მისი მდგoმარეობის შემსუბუქება შეეძლო და რადგან თავის ჭრილობებზე მეტად ის აწუხებდა რომ თავისი შვილების მამას საჯაროდ მოედანზე გამათრახება და 10 წელი ციხე ელოდა,თქვა,რომ თვითონ აპატია,მის დასჯას არ ითხოვდა და სასჯელის 3 თვიან პატიმრობამდე შემცირებას მიაღწია...

მაგრამ ეს ერთადერთი მიღწევა არ არის..

რანია დღეს უკვე ქალთა უბლებების დაცვის და ძლიერი ქალების სიმბოლოა...

კოშმარებიდან გამოღვიძების შემდეგ ზოგჯერ ჩნდება საკუთარი მნიშვნელობის შეგრძნება და რესურსების გამოყენების სურვილი...

არადა,უფლებებს აშკარად ჭირდება დაცვა,როცა ცხოვრობ ქვეყანაში,სადაც ყველაფერს კაცები მართავენ. ,,მიუხედავად იმისა,რომ ჩვენი ქვეყნების ლეგენდებში პოზიტიურ,ქაოსიდან წესრიგის შემქმნელ პერსონაჟს ყოველთვის ქალი წარმოადგენს,ჩვენ არაფერი არ ვართ გარდა ჩრდილისა ჩენი ქმრების,ძმების და მამების.სამარცხვინოა,როცა საუდის არაბეთში ქალს არ შეუძლია ქუაში გასვლა ქმრის ნებართვის გარეშე. მათთვის ჩვენ ვართ სხეულები სულის,პირადი აზრების და გრძნობების გარეშე.სასიყვარულო ისტორიები აქ დახურული თემაა.სიტყვა ,,სიყვარული'' ტაბუა.ამაზე ლაპარაკი იკრძალება,როგროც ამორალური საქციელი.ქალებს არ შეუძლიათ ისწავლონ სამართალი და იმუშაონ საჯარო სამსახურებში...აკრზალვების მთელი ნუსხა,რა თქმა უნდა ამწარებს ჩემ ცხოვრებას,მაგრამ არ მარხავს ჩემ სიყვარულს ჩემი ქვეყნისადმი...მე ამაყი ვარ ბედუინების სიმამაცით და სტუმართმოყვარეობით,როცა სადმე სხვაგან არ მენატრება ჯიჰას განუმეორებელი ყავის არომატი და ზღვის ხმა...''

,,მე არ ვარ ნაცემი რომელიმე რელიგიური კანონის თანახმად,მე ეჭვიანობით ავადმყოფი ქმრის მსხვერპლი ვარ.ის,ვინც მსგავს საქციელს ისლამის სახელით ნიღბავს,იტყუება,და ის ვინც,მსგავსი პრობლემების მიზეზს ისლამში ეძებს,ცდება.ეს მხოლოდ კაცების ხასიათის პრობლემაა.ყურანი სიყვარულს გვასწავლის და არა სიზულვილს,როგროც დღეს ფანატიკოსები და რადიკალები ირწმუნებიან.''
,,რაშიდის ავადმყოფური ეჭვიანობა იყო ეჭვიანობა ჩემ პოპულარობასა და წარმატებაზე,იმაზე,რაც თვითონ აკლდა.მისი,როგროც მომღერლის კარიერა ძალიან მოკლე ხანში დავიწყებას მიეცა,ერთადერთი,ვისაც მისი ტალანტის ჯეროდა,თვითონ იყო,მისი სიამაყე კი არ აზლევდა საშუალებას რეალურად შეეხედა მოვლენებისთვის.მას უბრალოდ არ შეეძლო აეტანა,რომ ჩვენ ორიდან პოპულარული მე ვიყავი,მე მეპატიჟებოდნენ სადილებზე,შეხვედრებზე,მე მცნობდნენ ქუჩაში და მე ვიღებდი წერილებს,თვითონ კი კამერის,აპლოდისმენტების და პროჟექტორების გარეშე ცხოვრობდა.რაშიდმა იცოდა,რომ ჩემი სახის დამახინჯება,ჩემ კარიერის დამახინჯება იყო.უსახო ან მახინჯი ტელეწამყვანი ვერ იარსებებს,უკარიერო რანია ვეღარავის მოაქცევს ჩრდილში...ამიტომაც იყო ჩემი დაზიანებების აბსოლუტური უმრავლესობა სახეზე...''

უბედური შემთხვევიდან ორი წელი საფრანგეთში ცხოვრობდა და აქტიურად მონაწილეობდა ქალთა უფლებებზე სემინარებსა და კონფერენციებში.

,,იქ შევამჩნიე,რომ ბვრმა სულაც არ იცოდა,როგორია სინამდვილეში ჩვენი ქვეყანა,როგორ ცხოვრობენ იქ ადამიანები. ბევრს გონია,რომ საუდის არაბეთი უდაბნოს,ისლამისტების,ჩადრიანი ქალები და ტერორისტების ერთობლიობაა.ჩემ წიგნში შევეცდე მელაპარაკა სიყვარულზე,არჩევანსა და ოჯახზე. ის,რაც მე დამემართა,შეიძლება ნებისიერ ქალს დაემართოს''

ამბობს,რომ მსგავსი პრეცენდეტები ყველგან ბევრია,უბრალოდ აღმოსავლეთში ამას მეტად მალავენ,რადგან ნაკლებად ინფორმირებულები არიან თავიანთი უფლებების შესახებ,და მისი წიგნიც და მისი აქტიურობაც მაგალითია იმისა,რომ არავინ არ მოვა შენთან და გკითხავს,როგრო ხარო,როცა პობლემა გაქვს,შენ თვითონ უნდა გამოიტანო ის სააშკარაოზე და დაიწყო მის წინააღმდეგ ბრძოლა...

ადამიანმა ყოველთვის უნდა იცოდეს,რომ ბრძოლას ყოველთვის აქვს აზრი...

უნდა იცოდეს რომ ტრაგედიიდანაც შეიძლება რამე ისწავლო...

უნდა იცოდეს,რომ როცა ვიღაცა მოდის და ,,შენად'' ყოფნას გიშლის,ჯოჯოხეთის იქით უნდა გააგზავნო...

მაგალითად,როგროც ამ ფილმში(http://www.youtube.com/watch?v=jXkVQm0QPyY),%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%93%E1%83%90%E1%83%AA ბრძოლას ერთი იწყებს და არავის არ ჯერა,რომ რამეს მიაღწევს,სადაც მეორე მხარეს ბევრად დიდი და უხეში ძალაა და სადაც თავდაჯერება,რწმენა და სიმართლე ერთის გვერდზე ბევრს აყენებს...

5 პურით და ერთი თევზით ბევრის გამოკვება შეიძლება, გულზე მოსახვედრი ისტორიებით საზოგადოებრივ პრობლემებზე დაფიქრება, კარგად ფორმულირებული სათქმელით სხვების ტვინებში და მეხსიერებებში დაბუდება, წამოწყებული ომით მშვიდობის შეყვარება....

ხშირად ვფიქრობ ხოლმე რომ დებილობაა ცხოვრებაა ავტორიტეტების გარეშე,დებილობაა,როცა არავის არაფრისთვის თავის გაწირვა ჭირდება,როცა არაფერია მოსაპოვებელი,როცა სულ ერთია რას იტყვი და რას გააკეთებ,ჭაობს ექო მაინც არ აქვს...

ვინმეს თუ საბჭოთა კავშირის ნოსტალგია აქვს იმიტო,რომ კეთილმოწყობილობის ილუზიები აწუხებს,მე ვფიქრობ რომ საბჭოთა კავშირის გარეშე გურამ რჩეულიშვილის ღამეში გასროლილ ტყვიას და ზამთარ-ზაფხულ ბათინკებს და გაღეღილ საროჩკას აზრი არ ექნებოდა,ისევე როგროც ვიქტორ ცოის სიმღერებს...

ფანატიზმის,რადიკალიზმის და ფუნდამენტალიზმის გარეშე არანაირი მნიშვნელობა არ ექნებოდარანია სააშკარაოზე გამოვიდოდა თუ საავადმყოფოდან პირდაპირ სახლში წავიდოდა...

მერაბიშვილის უსინდისო დუმილის და არაფრის არ შემჩნევის გარeSe აქტუალური არ იქნებოდა სანდრო გირგვლიანის მკვლელობა...გასუქებული მამების და მომრავლებული სიმახინჯეების გარეშე არ იარებებდნენ ჰიპები და ბიტნიკები და არ იქნებოდა ვუდსტოკი...

ყელში ამოსულობის გრძნობის გარეშე არ ვიქნებოდი იქ სადაც ვარ...

და კიდე დებილობაა არა მარტო მიზნის და მაგალითების გარეშე ცხოვრება,დებილობაა რწმენის და სიყვარულის გარეშე ცხოვრებაც...

შეგიძლია გწამდეს იმის,რომ ისლამი სიყვარულს გასწავლის,შეგიძლია გწამდეს იმის,რომ გარდაცვალების შემდეგ ცხოვრება არსებობს,ან იმის,რომ შენი სურვილები ხმამაღლა უნდა იძახო და უნივერსუმში გაგზავნო,თუ გინდა აგისრულდეს,შეგიძლია გჯეროდეს რომ შენსავით არასოდეს არავის არავინ არ ყვარებია და გიყვარდეს ყველაფერი,ან მარტო რამდენიმე არსება და თანაც სრულიად მშვიდად და უდრტვინველად...
მთავარია გწამდეს და გიყვარდეს,ის რაც შენ გინდა და ისე,როგროც შეგიძლია...

პ.ს.ვინაიდან ვერ გავიხსენე ვერავინ,ვინც უფლებებს მიზღუდავს და ვერაფერი,რისთვისაც ბრძოლა უნდა დავიწყო,გავიხსენე ის,რაც მიყვარს და ამიტომ ჩანთა ჩალაგებულია და ერთი კვირა ხორვატიაში ვქრები...