განსაკუთრებული დღეების ლოდინები

ყოველ დილას და ყოველ საღამოს მე და ჩემი თავი ერთმანეთს ვახსენებთ, რომ:

• 1 დღეში კიდევ ერთი პარასკევი ჩაფართხალდება.
• 6 დღეში ჯაზ ფესტივალი დაიწყება.
• 7 დღეში ხელფასი ჩაირიცხება.
• 9 დღეში ალტერვიჟენი იქნება.
• შემდეგი  შაბათ-კვირა შედარებით თავისუფალი იქნება და ალბათ ხევსურეთში წავალ.

მერე ისევ დაიწყება, ერთ დღეში, ხუთ დღეში, 30 დღეში და თვალსადახელშუა, ზუსტად ამ ხუთი, ათი, ოცდაათი დღეების თვლაში, ფესტივალიდან ფესტივალამდე, ხელფასიდან ხელფასამდე, ბედნიერი საღამოებიდან შემდეგ ბედნიერ საღამოებამდე, დილის ტკბილი ძილებიდან სხვა დილის ტკბილ ძილებამდე დათვლილ დღეებში, თავზე დაყრილი 1 200 საქმიდან თავს რომ წამოვწევ ხოლმე, ვფიქრობ რომ ასე, რაღაც განსაკუთრებული დღეების ლოდინში  სულ შეუმჩნევლად და ძალიან მალე დავბერდებით.


ხოოდა, სულაც არ მომწონს ეგ და მგონი ძალიანაც მართლები არიან ადამიანები, რომლებიც არაფერ განსაკუთრებულს არ ელოდებიან, სულ ერთნაირად ცხოვრობენ და ფიქრობენ, რომ ეგ ბუნებრივი მდგომარეობაა.


არადა, ზუსტად ვიცი, ეგეც იდიოტობაა, თანაც უფრო დიდი.


ხო, კარგი რამეებიც ხდება.

• მუზამე ალტერვიჟენის ოფიციალური მხარდამჭერია  და მე უკვე მეორე ფესტივალის შიდა ამბებში აღმოვჩნდი თავიან-ფეხებიანად ჩაბმული.
• 
  
• დღეს აღმოვაჩინე რომ თურმე უნივერსტეტის რომელღაცა თანამშრომელი გონზე მოვიდა და ის პროგრამა გახსნეს, რაზეც მაგისტრატურაში ჩავაბარე და რისი გახსნაც ცოცხალი თავით არ უნდოდათ.ხოოდა, სტუდენტი ვარ და ყველა სხვა დანარჩენ საქმეს ახლა ლექციები და სემინარები დაემატება.გადასარევი ამბავია.თუმცა ცოტა ადრე რომ ეფიქრათ ეგრე,უკეთესი იქნებოდა კაკ მინიმუმ ჩემი ნერვიული სისტემისთვის და ისე, ზოგადად მაგათი იმიჯისთვის.
• საბოლოოდ გადავწყვიტე რომ ჩემი კამერა უნდა გამოვცვალო, ხოოდა, ჩავაფართხალებ თუ არა, აუცილებლად ვიზრუნებ მაგ ამბავზე. მერე უფრო კარგი ხარისხის და კარგ ფოტოებს გადავიღებ უფრო ბედნიერი სახით.

ხო, სულ ეგ იყო მგონი. 

ხო, კიდევ, წეღან ვფიქრობდი, გარდატეხის ასაკსა და საშუალო ასაკის კრიზისს შორის რომ ასაკია, იმას რა ქვია თქო და ვერაფრით ვერ მივხვდი. მგონი არც არაფერი.