მერე სადღაც წავედი, მოვედი და ეზოში ისევ მარტო ვიჯექი.ლეკვი სადღაც გაქრა. არადა, ამბობდნენ, რომ ძაღლები სულ იმახსოვრებენ პატრონის სუნს და არ იკარგებიან.იმასაც ამბობდნენ, რომ ეგეთი "უჯიშო" ძაღლი არავის არაფერში არ ჭირდებოდა და არავინ წაიყვანდა ჩემ იქ არ ყოფნაში.
მოკლედ, დღემდე არ ვიცი სად წავიდა ის სულელუკა და საწყალთვალებიანი ლეკვი, უბრალოდ ვიცი, რომ იმის მერე ძაღლი აღარასოდეს აღარ მყოლია.უბრალოდ ახლა ტვინში დანაკარგების თემა გამიაქტიურდა და უცბად გამახსენდა, როგორც ერთ-ერთი პირველი.
ზუსტად არ მახსოვს რა განვიცადე კიდევ ეგრე ძალიან, მაგრამ ვიცი, ბუნებაში რამეები კანონზომიერად ხდება, მაგრამ ეგ ჩემთვის დიდი ვერაფერი ნუგეშია. ვერ ვიტან ამ ოხერ დანაკარგებს, თუნდაც კანონზომიერს და თუნდაც იმის ნაცვლად უკეთესის დაპირებას.
იმიტომ რომ ვიცი, რეალურად ისედაც იმაზე მეტს ვკარგავთ ხოლმე, ვიდრე ვაფიქსირებთ.და ვერასოდეს ვერ მიხვდები რა დაკარგე, თუ ის რაღაცა შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი არ იყო. აი, ისე, როგორც ის ჩემი საწყალთვალება ლეკვი.
მოკლედ, რთული ამბავია.
ვერავინ ვერ გეტყვის, ვისთვის რაა მნიშვნელოვანი და ვის რისი დაფიქსირება შეუძლია.
ეს ყველაფერი არაფერი და რა შუაშია მაშინ, როცა თბილისში ლუდის ფესტივალია, დედამიწაზე მსოფლიო ჩემპიონატი, გარეთ აუტანელი ხვატი და შიგნით კიდე სხვა აუტანლობები, გუშინ სრულიად შემთხვევით ერთ-ერთ გერმანულ საიტზე რომ არ წავწყდომოდი შარშანდელ ფოტო რეპორტაჟს აფხაზეთიდან. პირველი რეაქცია რაც მქონდა, ის იყო, რომ იქ, სადაც ჩვენ ცხვირს არავინ შეგვაყოფინებს, სხვები თავისუფლად დაიარებიან და მერე მივხვდი, რომ არასოდეს არ მიფიქრია აფხაზეთზე, როგროც რაიმე ჩემსაზე და საშინლად არ მომეწონა. არადა, არ არის ჩემი ბრალი. არც აფხაზეთის. აი, იმ წესის ბრალია, რასაც არ იცნობ, იმას რომ ვერ დაკარგავ.
საშინლად არ მიყვარს პოპულისტურ თემებზე წერა და გადარჩენის გზების დასახვა. ჯერ თვითგადარჩენის ინსტინქტებს ვიმუშავებ და უფრო გლობალურად პოპულისტები ფიქრობენ.
უბრალოდ, ძალიან უბრალო ამბავია, როცა ამ სურათებს უყურებ, ხვდები, რომ ეს რომ შენი იყოს, იქ რომ შენ და შენი მეგობრები ჩადიოდეთ, რომ იცოდე, რა ხდება იქ, მაშინ როდესაც შენთან ლუდის ფესტი, დედამიწაზე მსოფლიო ჩემპიონატი და გარეთ ხვატია, მაშინ ეს ყველაფერი ასე საცოდავი არ იქნება, პლიაჟზე უფრო ბედნიერი სახით დაწვებოდი და ადგილობრივებსაც დიდხანს, დიდხანს, ელაპარაკებოდი ათას ერთი დღის და ღამის ამბებზე. პ.ს. ფეხბურთი და ფესტები იქით და დასვენება მინდა.
- ფოტოები zeit.de -დან არის აღებული. ისე, შვედ ფოტოგრაფს, Jens olaf lastheim-ს ეკუთვნის.
- მიუხედავად იმისა, რომ ყველაფერი კანონზომიერია, მაინც არ შემიძლია მშვიდად ვუყურო დანაკარგებს.
- ძაღლი ისევ მინდა, ოღონდ დიდი და გრძელვადიანი.
- ადამიანებს ქრონიკულად გონიათ ხოლმე რომ რამის შეცვლა შეუძლიათ.
- ადამიანებს კიდევ ბევრი სისულელე გონიათ და იმიტომ ვერ ხვდებიან რომ თუ რამე შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი არ არის, აზრი არ აქვს.
"როდესაც შენთან ლუდის ფესტი, დედამიწაზე მსოფლიო ჩემპიონატი და გარეთ ხვატია" - კარგი ნათქვამია და შენი სათაურები მიყვარს, მთელი ჩამონათვალი რომაა :))
ReplyDeleteაფხაზეთში ბავშვობა მაქვს გატარებული და ლამაზი შემორჩა მეხსიერებას ან იმდენი მიჩიჩინეს, დავიჯერე მისი სილამაზე. მეც მაქვს ეგ ფიქრები, ნეტავ რა მოხდება მეგობრებტან ერტად სადმე ბიჭვინთაში ან გაგრაში რომ ვიყო პლაჟზეთქო. არ უნდა იყოს ცუდი :)
მართალია, რაც არასოდეს გიგრძვნია, იმის დაკარგვის სიმწარესაც ვერ შეიგრძნობ და სხვის ტკივილსაც ვერ გაიზიარებ :/
ReplyDeleteაფხაზეთზე მეც არასდროს მიფიქრია...
ReplyDeleteმე ცუდი იდეები მაწუხებს და ვფიქრობ, რომ ოდესმე შევიპარო იქ და მალულად დავათალიერო, ძალიან მაინტერესებს და რაც ფოტოებზე, კადრებში მინახავს და მონაყოლებიდან ვიცი, ძალიან მელამაზება და მგონია, რომ ვერ დავიბრუნებთ .ეს ჩემი აზრი მეც არ მომწონს და სხვებსაც ხო არ მოსწონთ, ნუ ამბობო, მეუბნებიან.
ReplyDeleteჰო, დანაკარები კიდე, რაც ნაკლები გაქვს/გყავს გარშემო, ნაკლები დარდი გაქვს, სულ მგონია, რომ ყოველი კარგი და დადებითი პოტენციური ცუდის მატარებელია, ნაღმია, რამაც შეიძლება დაგაზიანოს, სარისკოა ძვირფასობები.
:\
ორი კვირის წინ ჩემი კლასელი წავიდა სოხუმში და ისეთი თვალებით გავაცილე რო მშიერ ხბოს არ ექნება.. :(
ReplyDeleteხო მაგაზე მეც მიფიქრია მაგრამ არასოდეს არ ვთვლი რომ ცვენი აღარაა და აღარ იქნება უბრალოდ მოლოდინი მაქვს რომ ერთ ზაფხულსაც მებობრებთან და ოჯახთან ერთად მანამდე ალბათ მინიმუმ 3 შვილის მამა ვიქნები :)) ჩავალ და მეც ასე ბედნიერი სახით გადავიგებ ფოტოებს
ReplyDeleteსოხუმსა და ოჩამჩირეში ვარ ნამყოფი რამდენჯერმე. მხოლოდ ის მახსოვს, რომ ოჩამჩირეში ფეიხოა ჰქონდა მეზობელს ღობესთან და ვიპარავდით. მეტი არც არაფერი.
ReplyDelete)
ReplyDeleteკიდევ კარგი, "და" რომ არა მყავს, თორე გავხევდი ცემით :))
ReplyDeleteროგორ მომნატრებია შენი პოსტები :* წელს თუ ვერა, მომავალ წელს მე ჩავალ აფხაზეთში ჩამოვიტან ცინცხალ ფოტოებს :)
ReplyDelete;)))
ReplyDeleteდანაკარგების თემასთან ახლოს - რამე ძალიან მნიშვნელოვანიც რომ იყოს, ხანდახან მაინც აზრი არ აქვს... სამწუხაროდ...
ReplyDeleteდა აფხაზეთში კიდევ ბევრი რამე მახსოვს ჩემდა გასაკვირად. მიყვარდა მანდარინის ხიდან ჭამა და "აბლეპიხა" :)
მე მახსოვს აფხაზეთი, სოხუმი და მისი პლაჟი. მაიმუნების "პიტომნიკი" და ჩვენი სოხუმელი ხაზიაიკა.
ReplyDeleteულამაზესია, უსაყვარლესი და .... ძალიან მწარეა იმის გააზრება რომ მალე აღარავის ემახსოვრება განცდილი სიყვარულით.