ნეგატივი,ანუ კიდე ერთი წიგნის პრეზენტაცია

აღარ მახსოვს როდის გავიგე,რომ არსებობდა კაცი,რომელიც ითხოვდა მისთვის ,,შეშლილების იავნანა'' ემღერათ.

მერე ვიფიქრე,რომ მისგან ბევრ რამეს გავიგებდი და სულ ვეძებდი ხოლმე და ვპოულობდი ისეთ ფრაზებს,ლექსებს და განწყობებს,რომელიც მჭირდებოდა,მსიამოვნებდა,საჩემო იყო და მიხაროდა.

მახსოვს ჩემი ავსტრიული შაბათ საღამოები,ჩემ მეგობრებს რომ ვუკითხავდი ზვიადის ლექსებს ერთი ბოთლი ღვინის მერე.

მახსოვს როგორ მეგონა,რომ ავტორი ძალიან ახალგაზრდა,მოუსვენარი ბიჭი უნდა ყოფილიყო,მიუხედავად იმისა,რომ ვიცოდი,ეგრე არ იყო.
და მახსოვს,როგორ მინდოდა ინტერნეტში არ დამჭირვებოდა ქექვა ლექსების წასაკითხად და წიგნი მქონოდა.

როგორც დღეს გავარკვიე,მისთვის ლექსების გამოცემა რთული საქმეა,რამდენიმე წელიწადში ერთხელ შეიძლება დადგეს მაგის ხასიათზეო და მომეჩვენა,რომ არა მარტო წიგნის გამოცემა,იქიდან ლექსების ამორჩევა და კითხვაც არ უნდა უყვარდეს.

კიდე მომეჩვენა,რომ ზოგჯერ ყველაფერი აწუხებს,ბევრი მიმართული ყური და თვალი, დასაწერი სიტყვები,ღმერთი,ადამიანები,იმდენად,რომ წერს,იმას,რასაც არ დაუჯერებენ.

მე ვიცი,რომ პოეზია ყოვლად არაკომერციული და არადამაჯერებელია,რომ ერთი ერთსაათიანი საღამოსთვის ათასჯერ უნდა შემოაურო შენ თავს და ენას და რომ ზოგჯერ საღამოებზე პოეზიისთვის არ დადიან,მაგრამ ისიც ვიცი,რომ მე,თქვენ და სავარაუდოდ კიდე ბევრი სიამოვნებით დაივიწყებს კომერციას და დამაჯერებელ ამბებს და ნეგატივებს გაამჟღავნებს.

და იქნებ 20 წლის მერე გამჟღავნებული ნეგატივებიდან ისეთი მოულოდნელი ამბები გავიგოთ,როგორც ის,რომ: შავლეგის შავი ჩოხის ბრალია ყველაფერი,მან წააფარა ჩვენ ცას შავი ჩოხის კალთები...

p.s.მოკლედ, კარგია,როცა სადღაც მიდიხარ და ბევრი ადამიანის ნახვა გაგეხარდება,როცა გაქვს წიგნი,რომლის ყველა ლექსსაც ბევრჯერ წაიკითხავ და რომ კიდევ ერთხელ გაახსენებ შენ თავს,როგორები არიან კარგი,უკვე გაზრდილი მწერლები