რუსული ეკლესია,რწმენა და ისევ გერდ ლუდვიგი

მოვედი ისევ გერდ ლუდვიგზე და ამჯერად რუსულ მართლმადიდებლურ ეკლესიასთან დაკავშირებულ მის პროექტზე სალაპარაკოდ.

მე სულ ვამბობ ხოლმე,რომ რწმენა ბევრად მეტია,ვიდრე რომელიმე რელიგია და რომ რელიგია მარტო რიტუალებამდე არ უნდა დადიოდეს.
კიდე ვამბობ,რომ კაცობრიობა რაც არ უნდა განვითარდეს,რაც არ უნდა ცივილიზებული გახდეს,იდეაში მაინც კერპების თაყვანისცემისკენაა მიდრეკილი და არ მომწონს,როცა რწმენას პირველყოფილური ნიშნები ეტყობა.

და კიდე ვამბობ,რომ რწმენა ის არაა,რაზეც არ უნდა ილაპარაკო,რწმენა ისაა,რაც უნდა გქონდეს და კიდე მაინტერესებს სრულიად რწმენა-ცრურწმენები.და ვთვლი რომ არ არსებობს სწორი და მცდარი,უბრალოდ უნდა იცოდე,რომ შენია.

მე მიჭირს ხოლმე ვიცოდე,რაა ჩემი და კიდე უფრო მეტად მიჭირს რამე ხელმოსაჭიდის გარეშე ცხოვრება.ბებიაჩემი ჯერ ისევ კოპალაზე ლოცულობს,დედას დედის ლოცვა ბავშვობიდან მესმოდა და ზეპირად ვიცოდი,მე ურბნისის ეკლესიის სუნი მახსოვს,დილას,ჯერ ისევ ბნელზე და როცა ეკლესიაში ბევრი ხალხია,სულ დაბნეული ვარ.ლუდვიგის ფოტოებში,ძირითადად ბევრი ხალხი და რიტუალებია.

აქ ინათლებიან მცირეწლოვანი დამნაშავეები და ფიქრობენ სვავტიკა ჯვრით შეცვალონ,ყინულიან ტბაში განიბანებიან მორწმუნეები ნათლისღებას,პრეზიდენტი პარტიარქის პანაშვიდზე დადის და იღუმენი მონაზვნების დაწერილ ხატს განიხილავს,მონაზვნები კი არა მარტო ხატებს,რეზიდენციების კედლების გაფორმებაზეც ზრუნავენ.ქმრები კუპალნიკიანი ცოლების ნათლობას ფირზე იწერენ და მრევლი აღდგომის წინა დღეებში სიმბოლურად ჯვრებით და ხატებით აწყობს მსვლელობას და მღვდლები ეკლესიის ფონზე მაინც მარტო რჩებიან.
რუსეთის ეკლესიას ბოლო წლებში დაახლოებით იგივე ისტორია აქვს,რაც ჩვენასას.

ბოლშევიკური ათეიზმის მერე,საბჭოთა კავშირის დანგრევის მერე,ნათელ მომავალზე ოცნებასთან ერთად რუსულმა ეკლესიამ გადაწყვიტა როდესღაც თავისი როლი დაებრუნება და ერის სულიერ განახლებაზე ეზრუნა.დაიწყო ეკლესიების აღდგენა,ქარხნებად,საწყობებად და ნანგრევებად ქცეული ეკლესიებისთვის ფუნქციის დაბრუნება,ადამიანების განწყობა,რომ ასე უფრო აკრგია,აქედან უფრო გიყვარს შენი ქვეყანა და რომ შენი ლოცვა გადაგარჩენს.

მე მახსოვს როცა სულ რამდენიმე ეკლესია იყო მოქმედი საქართველოში და ვხედავდი,როგორ იცვლებოდა ყველაფერი.
ბიძაჩემმა რატიანის წიგნის პრეზენტაციაზე თქვა,რომ ბევრი ხალხი იყო და არ შეიძლება ამდენს უყვარდეს პოეზიაა,მე ვუთხარი,რო მოდიან,ესე იგი,უყვართ თქო...
ეგრე ეკლესიაში და მიტინგებზე რო ხალხი დადის,ყველას უყვარს და წამსო?
არ ვიცი,კი არადა,ჩემი საქმე არ არი.

უბრალოდ მიჩნდება ხოლმე კითხვები,კიდე ივლიან ეს პაწაწუნა ბავშვები თუნდაც 10 წლის მერეც?
რატომ ცარიელდება და ივსება ეკლესიები ასე სწრაფად?
გაცვლის არასრულწლოვანი დამნაშავე სვასტიკას ჯვარზე?
იცის საერთოდ ან ერთის და ან მეორის არსი და ფუნქცია?
და კიდე ბევრი,მაგრამ მერე ვფიქრობ ხოლმე რო კითხვებით სიმშვიდემდე ვერ მიხვალ.ან პირიქით,კითხვების გარეშე ვერაფერს გაიგებ.მოკლედ არ ვიცი.

ერთადერთი რაც ვიცი,ის არი,რომ მიყვარს მსგავსი ფოტოგრაფები და ვიწყებ ოცნებას,ვიყო პირველი ფოტოგრაფი მთვარეზე.არ ხდება,მაგრამ აპრობირებული მეთოდია წარმატებისთვის