დონ კიხოტებს მსუქანა თანამგზავრები ყავთ. . .
ილუზიები და სინამდვილე ერთმანეთში ირევა. . .
და
ბოლოს ყველაფერს მტვერი ედება. . .
მე არ ვიცი როდის არის ბოლოს,ან თავიდან,მე ხო ის ვარ,რომელსაც ათვლის წერტილი არ ახსოვს და უნდა რეინკარნაციების ჯეროდეს,მაგრამ ვიცი,რომ ზოგჯერ ბოლო სიცარიელეა,ზოგჯერ ჩაკეტილი კარები ან გაჩუმებული გარემო, უმისამართო ღიმილი ან მკვდრისებური სიჩუმე...
გამომდინარე იქიდან,რომ რეინკარნაციების ჯერ ბოლომდე არ მჯერა,არ ვიცი,რა იქნება დავიწყების და სიცარიელის შემდეგი ფორმაცია...
მარტო სი ვიცი,რომ აქ ადრე ზალიან ბევრი ბავშვი ცხოვრობდა,თავიდან ჟოლოზე რო დადიოდნენ მთაში,მერე სანადიროდ,მერე მთაში აღარ დადიოდნენ, სხვაგან მიდიოდნენ და მამები და ბიძები ხდებოდნენ,მთაში კი უფრო და უფრო ნაკლები ბავშვი დადიოდა ჟოლოზე...
კიდე ვიცი,რომ უფრო ადრე გამოქვაბულში ისეთი ადამიანები ცხოვრობდნენ,შეიძლება სულაც რო არ ცხოვრობდნენ,მაგრამ ხალხს რო ჭირდებოდა მათი არსებობა...
და კიდე ვიცი,რომ ამ ამბებზე შედარებით გვიან,ბაბუას ერთი საწყალი ვირი ყავდა,ასე,უსახელოდ და უსანჩო პანსოდ.
ჭალიდან ტვირთი ამოქონდა ხოლმე. . .
ერთხელ მე შემომსვეს ტვირთიან ვირზე და შუა გზაში კითხვებს რო აღარ ვსვამდი,აღმოჩნდა რომ ვირზე ჩამძინებოდა. . .
ეგ ვირი ჩემი და ჩემი ბიძაშვილის უნუგეშო სიყვარულის ობიექტი იყო. . .
მარტო მაგაზე და ბაბუასთან დაძინებაზე ვჩხუბობდით. . .
იქ,ჩვენთან ზემოთ,ბაბუა მარტო ბაბუა კი არა,კაცის სახელიც არი. . .
აესე,მოდის ვიღაცა ახალგაზრდა და ქვია ბაბუა. .
ბაბუას სახლს სხვენი და ჭერხო ქონდა. . .
ჭერხოში საქანელა ეკიდა და ბევრი თივა იყო. . .
სხვენზე ყველანაირი ძველი ნივთი განისვენებდა და საშინლად მიყვარდა ხოლმე იმეებში ქექიალი და თან მეშინოდა. . .
ხო,კიდე ფანჯრებზე ჭრაქები ეწყო და წიგნის თაროზე ,,როგორ იწრთობოდა ფოლადი’’. . .
ფოლადი რა შუაშია,როცა ათასი სხვა რამეა გამოსაწრთობი. . .
სულ მგონია რომ ის ყველაფერი,რამაც ჩემამდე მოაღწია,რაც ჩემში დაილექა და რასაც ვცდილობ თქვენ მოგიყვეთ,მართლა გამოწრთობილია...
ძალიან ბევრი მარტოობით,ზამთრის გრძელი ღამით, ზაფხულის დიდი,ბევრსაზრუნავიანი დღით,ნისლიანი გაურკვევლობით, პრიმიტივიზმით,გულწრფელობით,სევდით,ბევრი ფერებით,ტაბუებით,ნდობით,სიჩუმეში ჩამარხული დიალოგებით, ახლოს მთვარით,ცხელი მზით, შენი გასაყვანი და გაყვანილი ბილიკებით,მცენარეების ჩაის არომატით და კიდევ იმ ფარული ინგრედიენტებით,ყველა კარგი სპეციალისტი თავისთვის რო იტოვებს საიდუმლოდ...
მე მგონი იქ,სადღაც,რომელღაცა ხევში დარჩა ფარული ინგრედიენტები და მე ჯერ კიდევ ვერ დავიჯერე რეინკარნაციების ისე,როგორც ოდესღაც აქ ჯეროდათ ერთად ქრისტიანული და წარმართული სიწმინდეების...
მე ჯერ ისე არასოდეს დავღლილვარ თბილ ამინდებში,რომ ზამთრის ღამეებში უძილობა არ დამეწყოს...
არასოდეს შევუწუხებივარ სიჩუმეს ისე,რომ ხმამაღლა მეყვირა ექოს მოლოდინში...
არასოდეს დავლოდებივარ ვინმეს ისე,რომ მომავალი მზე მგონებოდა...
არასედეს შევშინებულვარ ისე,რომ ხევებში ჭინკები დამენახა...
არასოდეს გამიხელია თვალები ისე,რომ მეზობელ სოფელში ამვლელ-ჩამვლელი დამენახა...
არასოდეს ავსულვარ მთაზე ისე,რომ მეფიქრა,ჩამოსვლა უფრო ძნელია თქო...
არასოდეს ვყოფილვარ ისეთი ნატურალური,რომ ბუნების ენის სწავლა დამეწყო...
სამაგიეროდ,მე ვიცი,რატომაც კრეფენ და ახმობენ ყვავილებს ზაფხულში...
ვიცი,რატომ შამანდება ბებო
ვიცი,რატომ მივდივარ ხოლმე როდესღაც უსასრულო აღმართზე,მარტო,შეღამებულზე და თუნდაც წვიმაში...
ვიცი,რატომ უნდა მეცვას ჭრელი წინდები...
ვიცი,რატომ ესიზმრება მამას ის ბილიკები ყველაზე ხშირად
ვიცი,რატომ მიყვარს შეუკაზმავი ცხენები
ვიცი,რატომ არის ყველაზე ხშირი იქაური მირაჟი სიკვდილი
და
კიდე ვიცი,რომ მე რომ დაუდგენელი იმპულსები მმართავენ,მარტო ჩემი ბრალი არ არის...
და რომ გაქცევის სურვილი ბუნებრივია,უბრალოდ გაქვევაც მორიგი ილუზიაა
პ.ს. სულ მინდოდა ამომექექა ჩემი თავი,დაახლოებით ისე,ადრე რო ბების სკივრებს ვქექავდი ხოლმე
სულ მეშინია,როცა ჩემში ქექვას ვიწყებ,რაღაცეები დაჭმული მხვდება,რაღაცეები მოპარული და რაღაცეები გახუნებული...
მაგრამ მაშინ,ბავშვობაში ვისწავლე,რომ სკივრში,მიუხედავად უცნაური სუნისა,დაჭმული რამეებისა და ბებოს აკრძალვისა,სკივრში ყოველთვის იპოვი რამე ჭრელს და საინტერესოს...
ახლა ის სკივრებიც ცარიელია და იმ ჭერხოში ყრია,ჩემი საქანელა რო ეკიდა ხოლმე.
სამაგიეროდ,მე აღარ მეშინია სიცარიელის ,ახლა შემ თავში ქექვის მეშინია
აღარ ვიცი რა ვთქვა...
ReplyDeleteვიკარგები შენ პოსტებს რო ვკითხულობ...
ცალკე კიდევ ეს უმაგრესი ფოტოები...
იქექე, იქექე ნუ გეშინია... დარწმუნებული ვარ ცუდს ვერაფერს ნახავ :)
ნასტასია, ისეთი სავსე ხარ, ნეტა მეც ვიყო
ReplyDeleteqilipa
ReplyDeleteaseti ndoba? :o
:)
anushka
ise gavivse,vadase adre camovedi...
da axla mgonia ro sisuleebs vcer da tvins vburgav :S
ნუ, არ გიცნობ და შენი პოსტებიდან გამომდინარე შეფასებაა... :)
ReplyDeleteრო გიცნობდე უბრალოდ კი არ გენდობოდი, ალბათ დარწმუნებულიც ვიქნებოდი...
ამჯერად კი მხოლოდ ნდობით შემოვიფარგლები...
ამ ნდობას კი, ისევ და ისევ შენი პოსტები განაპირობებენ... :)
hee,madloba :)
ReplyDeleteme vambob xolme,ro aq yvelase namdvilo me var da kide sizmrebshi :)
da kide,roca gamicnob,mere 10 gansxvaveba ipove :D
:* სულ მადუმებ რა
ReplyDeleteვერაფრეს ვამბობ ხოლმე მერე , როცა ასეთებს ვკითხულობ
აუ კიდე ამოქეე რააა :შ
ReplyDeletebabis :*
ReplyDeletelalen
am etapse gamovatre da mere amoviqeqebi isev :)
ნომებრის ჭინკები,ზამთრის გრძელი ღამეები,კვამლები,ჭრაქები,ბებიები და ბაბუები და კიდევ ეს"მარტო მაგაზე და ბაბუასთან დაძინებაზე ვჩხუბობდით. . ." და კიდევ ეს "დომ კიხოტებს მსუქანა თანამგზავრები ყავთ. . ." და კიდევ ეს "აესე,მოდის ვიღაცა ახალგაზრდა და ქვია ბაბუა. ." და კიდევ ბევრი. წავედი რარაცეები მახსენდება და მეც დავწერ. გადამდები ემოციები იყო,მაგრამ პირველ ნაწილში უფრო მეტი გახსოვდა. რო მოდიხარ, რაღაცეები გავიწყდება ადამიანს, მაგრამ შენი არ იყოს, რაც დაილექა შენ ის ამოქექე. მადლობა ორივე ნაწილისთვის
ReplyDeletearafers shoren...
ReplyDeletepirveli nacili iqve davcere da meorese mtvrali akcebi da zveli axali celi damacxra tavse da aq davamtavre ;P
მე არ ვყოფილვარ არასდორს ასეთ ადგილებში, მაგრამ იცხოვრო ისე როგორც იქ მე ვიცი რას ნიშნავს, მეც მყოფილვარ მეცხვარე,მეც გამიყვანია, ცხენით ცხვრები საძოვრებზე, მეც ვიცი რას ნიშნავს ცხენის ოფლის სუნი, უუნაგიროდ ჭენების მერე ფეხების ტკივილი.. ცხენის ნეხვის გასაგიჟებლად კარგი სუნი..(არ გავაგრძელებ)
ReplyDeleteთუ მე აქ მიხაროდა პირველი ერთი თვე,ეს თვე იყო სილამაზის გაცნობიერება და ის რომ მეც ვიყავი ამ ყევლაფერში, ეს მიხაროდა და მერე არაფერი არ ხდებოდა, და მე ევძებდი ადამიენბს, ურთიერთობებს,სიხარულს, ჩემ თავს სხვებში. მე მინდოდა იმაზე მეტი ვიდრე მე შემიძლია, იქნებ მე ვარ დამნაშავე? არ ვიცი? სულ ძებნა იყო და ისე წავალ აქედან ..მარტო მოვიგონებ ,მარტო აქაურობას, სურათებით და ჩემ თავს ამ სურეთებში... მაგრამ მე ვიღაც- ვიღაცეებს გადავეყარე... მერე შენ,მერე ბლოგს..და იმის მერე სულ მეციენბა, მიხარია, ჩემ თავს უდგები ჯიბრში და შენ გიდგები ჯიბრში შენ გარეშე. მე სულ ავღმართავ რაღაც კედელს,რომელსაც ერთფეროვენბა, გამეორება ქვია და მერე შენ ყოველ ახალი ნაწერის სიტყვებით ნელ-ნელა ანგრევვ, წარმოვიდგენ ამ კედელს მაღლიდან ეცემა სიტყვები და კედელი იშლება, ინგრევა, კვალიც აღარ რჩება.მაგრამ ტოვებ შენ სისულელებს, არაჩვეულებრივ ოცნებებს, სურვილებს,სურვილს მარტო არ დატოვო მზე და ზღვა ზამთრში, იმას რომ შენ ზღვა შეგიყვარდა ზამთრში, როცა არავის არ ახსოვს, თოვლი არ მოვიდა და შენ წახვდეი თოვლში და შენებთან და შენში, სადაც იქექები... მაგრამ უკვე ვიცი შენში სკივრი სიღმის გარეშეა, დასასრულის გარეშე, ბევრი ფერებით..
naci
ReplyDeleteshen meubnebi xolme ro unda vcero...
me geubnebi,rom roca rames ezeb,imas aucilebald ipovi :)
აუ, გვირილიანი – ისე , ისე..
ReplyDeleteკარგა ხანს ვუცქირე :)
სიტყვებს კიდევ ხევსურეთის ჰაერი დასდევთ...
mec miyvars eg foto da vamayob xolme shigadashig :)
ReplyDeleteვირი სანჩო პანსის გარეშე რაღა ვირია. :) ისიც კარგი სანახავი იქნებოდა - ვირზე ამხედრებული მძინარე მზეთუნახავი/მხედარი. :)))
ReplyDeleteეგ წიგნი - ”როგორ იწრთობოდა ფოლადი”, მეც ხშირად მხვდებოდა თვალში და აღარ მახსოვს სად... შენ კი მართლა კარგად ხარ გამოწრთობილი და მაინც ამბობ ემბრიონი ვარო. :)
sanchos gareshe viri aris viri,romelic wess amtkicebs gamonaklisit da mzinare me rogori sanaxavi viyavi eg ki ara,gamowrtobili ro var,egec ar vici :)
ReplyDeletetan embrionad bevrad uket vgrznob tavs :)
:)
ReplyDelete:*
ReplyDelete