სულ ასე ხდება ხოლმე...

პირველი ნაწილი იმისა,რაც ბოლო დღეებში ჩემი ტვინიდან ამოვქეექე...

 

სულ ასე ხდება ხოლმე. . .

ამოვდივარ, ყველა და ყველაფერი ერთად მხვდება, თავიდან ბევრს ვლაპარაკობ და ბევრს ვუღიმი, მერე ვითიშები და მერე ვხვდები რომ ან არაფერი  ან ძალიან ბევრია და მერე ასე ხდება ხოლმე. . .



არ ვიცი რატო,მაგრამ მგონია რომ რამე სხვა განზომილებაში ამოვყოფ ხოლმე თავს...

 ფაქტია რომ ჩემი სხვა განზომილება აღარ მეორდება. . .

ბებიაჩემი ისევ შამანდება და გაუჩერებელი ხმადაბალი ბუტბუტი აღარ
არსებული სამყაროდან და აუტანელი სიცხე ისევ ქმნის მირაჟებს. . .

გზაზე აუცილებლად შეგხვდება ქალი,რომელიც სულ გხვდებოდა ხოლმე,ძირითადად ზაფხულობით,ძირითადად მთვრალი და ძირითადად ნაკვალევების მაგივრად კითხვის დამტოვებელი უბედურების შესახებ. . .

ვიღაცეები აუცილებლად წაიღებენ სადმე შენ მშვიდ საღამოს და  ისევ დაელოდები ნისლიან დილას,მერე ნისლის გადასვლას და ჭიუხების გამოჩენას. . .

ადრე სხვა ამბები ხდებოდა ხოლმე:

ადრე  ამოდიოდა დედა და მამა, ამოყავდათ პატარა მე,რომელსაც ყველაზე მეტად წითელი მამლის ეშინოდა და ზუსტად ამ წითელმა მამალმა მოპარა სოსკა. . .

კიდე,დედამ ყველაზე მწვანე და გემრიელი ბულიონი მოხარშა ზუსტად მაშინ, როცა სახლის წინა გზაზე მეცხვარეებმა ჩამოიარეს,ცხენებით,ჯორებით და დიდი მეცხვარის ძაღლებით. . .

გოგონას ცხენზე უნდოდა შეჯდომა,მაგრამ ჯორზე შესვეს და ამასობაში ბულიონი მეცხვარის ძაღლებმა შეუჭამეს. . .

მერე,როცა ცოტა უფრო გაიზარდა და  მერეც,როცა კიდე  უფრო გაიზარდა, უკვე ცხენებზე ჯდებოდა ხოლმე, მოუკაზმავზე და სიცხის და ცხენის სუნის ჰიბრდი დაუმთავრებელი სიარულის სურვილს იწვედა. . .

ჯორები კი.. . .
ერთხელ მიწისძვრა მოხდა,სახლები სულ დაინგრა და ერთი ჯორი ნანგრევებში მოყვაო,უთხრეს დედამ და მამამ. . . სულ ეგონა მერე რა,მოყვა და გამოვიდა. ზაფხულში მიხვდა რომ ნანგრევებიდან როგორც წესი,ცოცხლები არ გამოდიან. . .

ახლა იქ, ბავშვობის სოფელში სულ მიტოვებული. სახლები და ნანგრევებია. . .
ვიცოდი ხოლმე რო ასე მოხდებოდა...

ვიცოდი რომ მოხუცები სულ ვერ იქნებოდნენ...
ვიცოდი რომ სოფელი,სადაც მარტო მოხუცები ცხოვრობენ,თვითონაც ბერდება ...
ვიცოდი რომ მარტო დატოვებული მოხუცები კიდევ უფრო სწრაფად ბერდებიან...
არადა,ის,რაც ნანგრევებში მოყვა,მოხუცებზე მეტად ჩვენ გვჭირდებოდა...
იქ ჩემი მეგობრის დედის თეთრი კაბა იდო სკივრში...
ბაბუას თაროზე ჭრაქები ეწყო და
საღამოობით ბალახების ჩაის ვადუღებდი


აბალახებული ბილიკებიდან მარტო ის რჩებოდა ბილიკად,რომელზეც შენ გაივლი...
გაგონილიდან მარტო ის ამბავი რჩება,რაც დავიმახსოვრე. . .
ზღაპრებიდან მარტო იმას ყვებიან საღამოობით,რომელსაც თვითონ ისმენდნენ ხოლმე ძილის წინ და
ნანგრევებიდან იშვიათად გამოდის ვინმე ცოცხალი...

აქ კი სულ ასე ხდება ხოლმე. . .

ამოვდივარ, ყველა და ყველაფერი ერთად მხვდება, თავიდან ბევრს ვლაპარაკობ და ბევრს ვუღიმი,მერე ვითიშები და მერე ვხვდები რომ ან არაფერი ან ძალიან ბევრია და მერე ასე ხდება ხოლმე. .

თან უკვე ვიცი,რომ ნანგრევებიდან ცოცხლები აღარ გამოდიან. . .

ის ბებოც მოკვდა, შელოცვები რომ იცოდა და კიდე ხინჯილ-ბუნჯილა თუ რაღაც მსგავსი თამაში რო მასწავლა ჭრელი ძაფებით. . .

ბებოს ხუცესი ქმარიც  და საფიხვნოდ წოდებული ბანიც, გრძელი საღამოებით, სამფეხაზე ჩამომჯდარი დაღლილი მამ-ბიძებით და პირდაპირ სოფელში დათვლილი ამვლელ-ჩამვლელით. . .

ის წყაროც დაშრა,სოფლის შუაში რო იყო და იქვე მდგარი ადგილის დედაც ისე აბალახდა,ადგილის ჭაღარა ბებოს დაემსგავდა. ალბათ, ჭრელი წინდების ქსოვას დაიწყებდa,ვინმე სულიური რო მოიპოვებოდეს ახლო-მახლო…

ის ჩიტის საფლავიც დამავიწყდა სად იყო, როდესღაცა ნაჭერში გახვეული რო დავმარხე და ის აღმართიც დამიპატარავდა,ადრე გულამომსკდარი რო ავდიოდი და უსასრულო მეჩვენებოდა. . .

აღმართზე მარჯვნივ და მარცხნივ ძალიან ბევრი ჟოლოს ბუჩქები იყო და სოფელში ერთი დიდი,მსუქანი, ღორმუცელა კაცი ცხოვრობდა,რომელიც ჟოლოს ბუჩქებს მუსრს ავლებდა. . .

ერთხელ ისეთ ფრიალო კლდეზე იყო აფორთხებული და ქვემოდან ისეთი მრგვალი ჩანდა, დათვი მეგონა. . . ისე,მაგ გზაზე სულ რაღაცეები მეგონა ხოლმე. . .

ერთხელ,საღამოს მომინდა ასვლა, ბნელდებოდა და წვიმას იწყებდა,მაგრამ ისე სასტიკად მომინდა,ვთქვი წავედი თქო და წავედი. . .

მერე რა თქმა უნდა წვიმამ დაიწყო, მე ჯერ ისევ შუა გზაში ვიყავი და თავშესაფრის ძებნაში ყველაზე დიდი ხის ქვეშ ამოვყავი თავი. . .

მერე ვიღაცამ გამოიარა, მოკაზმული ცხენით და სიმპატიურმა. . .

ხანგრძლივი ლექცია წამიკითხა,რომ მთაში წვიმაში ხის  ქვეშ ყველაზე საშიშია,მეხები ცვივა ციდან და იმ ჩემ უსასრულო აღმართზე ცხენით ამიყვანდა. . .

სიმპატიურობა რა თქმა უნდა,აღმართის ბრალი იყო,დანარჩენი მართალი და მეც იმის მერე კიდე ათასჯერ ავედი აღმართზე წვიმაში. უბრალოდ თავშესაფრებს აღარ ვეძებდი და სიმპატიურებს აღარ ველოდებოდი. . . ისევ შეუკაზმავი ცხენები მერჩივნა. . .

p.s. გაგრძელება იქნება რაც შეიძლება მალე  :)