გუშინ სახლში ახალგაზრდა პოეტების 100 ლექსი მოვიტანე, 30 წლამდე. წინასიტყვაობაში ამბობენ, რომ ჩვენ ბავშვობაწართმეული თაობა ვართ, მე არ მიყვარს ეგრე როცა ამბობენ, მგონია, რომ რაც უფრო ხშირად გავიმეორებთ მსგავს ფრაზებს, რაც უფრო ხშირად მოვყვებით, როგორი ცუდი იყო 90-იანები და როგორ გვეცვა სხვისი გამონაცვალი ტანსაცმელი, ვირგებდით სხვების გამონაცვალ ოცნებებს და ქრონიკულ ნერვულ აშლილობას ვიკანონებდით, მით უფრო გვიან დავიწყებთ ცხოვრებას. ცხოვრებას მაშინაც ვერ დაიწყებ, როცა ასე წვიმს და როცა შენ ზუსტად ასე იკანონებ წვიმიან ამინდებში ინდიფერენტულ განწყობას.
ავდგები ახლა და წავალ ინდურ ბაზრობაზე, ბევრ ჭრელ რამეებში და შაბათიც რეალიზებულად იგრძნობს თავს.
სანამ ინდურ ბაზრობაზე წასვლის იდეა მომივიდოდა, მესმოდა, როგორ ამბობდა დედა რომ მე საყვარლად მეძინა, როგორ მოვიდნენ ჩემ მეზობელთან ვიღაც სტუმრები და ჩემ ტელეფონზე სმსი. მე ვიცოდი რომ რამე აღმაფრთოვანებელ სმს-სს არავინ გამომიგზავნიდა წვიმიან შაბათ დილას, ადგომა მეზარებოდა და თავს ვიმძინარებდი.
დედა ჩემზე ლაპარაკს მოეშვა.
მე სურამი გამახსენდა, სადაც ადრე, როცა მე ვცხოვრობდი, ძალიან ბევრი ებრაელო ცხოვრობდა და ყველა ერთად შაბათობით გრანდიოზულ სეირნობას აწყობდნენ ხოლმე. სურამში აბორიგენები თითქმის არასოდეს არ სეირნობენ. აქ ან დამსვენებლები სეირნობენ ზაფხულობით,ან ებრაელები შაბათობით. ხოო, ებრაელების უმეტესობას აივნებზე ლამაზი სარწეველა საქანელები ქონდათ ხოლმე და როცა არ სეირნობდნენ, აივნებზე იყვნენ გამოფენილები. მერე იმათი უმეტესობა ისრაელში ან სადმე სხვაგან გადასახლდა და მე სულ ვფიქრობდი ხოლმე, რომ რომელიმე მაინც დამიტოვებდა თავის საქანელას. არც ერთმა არ დამიტოვა.
ან რატომ უნდა დაეტოვებინათ კაცმა რომ თქვას.
ახლა სურამში აღარც მე ვცხოვრობ, აღარც ებრაელების უმეტესობა, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ აბორიგენები ისევ არ სეირნობენ კვირის არც ერთ დღეს და უფრო მოწყენილი შაბათები აქვთ, ვიდრე მე მახსოვს ჩემი დაკარგული ბავშვობიდან.
წავედი ჭრელობებში.
კარგი ჭრელობები იყიდე ;)) წვიმისფერ ზღვისფერი;))
ReplyDeleteკარგია დილა (3საათი) ამ პოსტის კითხვით რომ დავიწყე კარგი განწყობა შემიქმნა ისეთი დილიდან რომ ვარ ჭიქა ჩაიზე და წიგნებზე მოფიქრალი. კარგ ჭრელაჭრულა ნივთების ყიდვას გისურებ მე საღამომდე არსად ფეხის გამდგმელი არ ვარ .
ReplyDeleteაუ რა მაგარია, მეც მომინდა ინდურ ბაზრობაზე :) ხვალაც იქნება ნეტა? დღეს ვმუშაობ :(
ReplyDeleteბავშვობიდან მახსოვს დედა და მამა რომ იღვიძებდნენ და ჩუმად ჩურჩულს იწყებდნენ ლოგინში, მე კიდე მეღვიძებოდა და ნერვები მეშლებოდა. :) გეთანხმები ნასტასია, ადამიანის ფიქრები მეტ–ნაკლებად მისსავე ბედს განაპირობებს. ისეირნე და იქნებ გზაში მზემაც მოგისწროს, წვიმის წვეთები გააფერადოს შენს თავზე და ცისარტყელად გარდაქმნას. :)
ReplyDeleteლამპის შუქზე წიგნის მკითხველთა თაობის წარმომადგენელი.
აუ, მე სულ დამავიწყდა, არადა, მინდოდა წამოსვლა..
ReplyDeleteვფიქრობდი, რამე ცხარე საჭმელი თუ ექნებოდათ, შევუჭამდი :ღორმუცელა:
:დ
ai, dzalian minda rom rame vtqva da ver vambob.
ReplyDeleteNastasia, miyvars sheni postebi, imitom rom ase utqmels mtovebs xolme :) emociuri da ganwyobiani :)
ხვალ თუ არ იწვიმა, ჭრელობებს მეც ვეწვევი. შარშან შარფები ვიყიდე :)
ReplyDeleteაუ წარმოვიდგინე რა საყვარლად გეძინებოდა - დედამ რო გითხრა :))) მაგარი სურათია :))) ანუ ყველა ადამიანი თითქოს საყვარელია ძილში, მაგრამ ის ადამიანი რომელიც მოსიარულე და მოსაუბრეც ძალიან საყვარელია, წარმოიდგინე რა საყვარელი უნდა იყოს ძილის დროს?! :))) :*:*:*
ReplyDeleteme miyvars, roca vigvizeb da sms mxvdeba, tundac vicode, rom gansakutrebuli araferi iqneba, mainc, hoda amitom zogjer xmas vtishav, rom mere nanaxi ufro gamixardes xolme ^_^
ReplyDeletebabisa analogiurad var mec
ReplyDeletegamixarda tqveni naxva :)
ინდური გამოფენა დაბრუნდა! შენი ბლოგიდან გავიგე, მალდობა შენ :) დავაზუსტე ექსპო ჯორჯიაში. 11 მაისის ჩათვლით, საღამოს 8 საათამდე იქნებია ხოლმე.
ReplyDeleteვაშა. ძალიან ველოდი.
რა კარგი გოგო ყოფილხარ შენ და რა კარგი ბლოგი გქონია.
" რაც უფრო ხშირად გავიმეორებთ მსგავს ფრაზებს..., მით უფრო გვიან დავიწყებთ ცხოვრებას."
ReplyDelete